ادامه معرفی باکتری های سرطان زا:
مایکوباکتریوم توبرکلوزیس
مایکوباکتریوم توبرکولوزیس عامل بیماری سل است، یک بیماری عفونی مزمن که عمدتاً به ریه‌ها آسیب وارد می کند. در حالی که ارتباط اصلی بین M. tuberculosis و ریه‌ها، توسعه زخم‌های گرانولوماتوس و فیبروز به دلیل عفونت است، شواهدی وجود دارد که نشان‌دهنده یک ارتباط احتمالی بین توبرکولوز و افزایش خطر سرطان ریه است. با این حال، مهم است توجه داشته باشیم که ممکن است یک ارتباط وجود داشته باشد، ولی به طور قاطع تأیید نشده است. در اینجا چگونگی ارتباط توبرکولوز با سرطان ریه آورده شده است:
التهاب مزمن: یکی از ویژگی‌های برجسته عفونت توبرکلوز، تشکیل گرانولوماها است که ساختارهای منظمی از سلول‌های ایمنی هستند که باکتری را دیواره‌بندی می‌کنند. التهاب مزمن، همانطور که در عفونت‌های مزمن توبرکولوز مشاهده می‌شود، می‌تواند به آسیب DNA در سلول‌های بافت متأثر منجر شود. آسیب به DNA، اگر به درستی توسط DNA پلیمراز تصحیح نشود، می‌تواند به جهش‌ها منجر شود که ممکن است به توسعه سرطان کمک کند.
زخم در بافت ریه: توبرکولوز مزمن می‌تواند به فیبروز یا زخم بافت ریه منجر شود. این زخم‌ها میتوانند ساختار طبیعی ریه را تغییر دهند.
کاهش ایمنی: توبرکولوز می‌تواند پاسخ ایمنی را تنظیم کند و یک سیستم ایمنی ضعیف‌تر ممکن است در تشخیص و حذف تغییرات سرطانی اولیه کمتر موثر باشد.
عفونت: در مناطق با شیوع بالای توبرکلوز، ممکن است همچنین عوامل خطر دیگری مانند سیگار یا قرار گرفتن در معرض آلاینده‌های هوا برای سرطان ریه وجود داشته باشد. علاوه بر این، هم‌عفونت با مسیرهای دیگر، مانند ویروس پاپیلومای انسانی (HPV)، می‌تواند خطر سرطان را افزایش دهد، اگرچه HPV معمولاً با سرطان‌های دیگر بیشتر در ارتباط است.
عوامل خطر مشترک: هر دو توبرکولوز و سرطان ریه عوامل خطر مشترکی دارند، مانند سیگار، قرار گرفتن در معرض آلاینده‌های محیطی خاص، و بیماری مزمن ریه (COPD). ممکن است ارتباط مشاهده شده بین توبرکولوز و سرطان ریه جزئی به دلیل این عوامل خطر مشترک باشد.
در حالی که ممکن است یک ارتباط بین توبرکولوز و سرطان ریه وجود داشته باشد، بسیاری از عوامل به توسعه سرطان کمک می‌کنند. همه افراد مبتلا به توبرکولوز سرطان ریه نخواهند داشت، و همه سرطان‌های ریه با توبرکولوز در ارتباط نیستند. ارتباط بین توبرکولوز و سرطان ریه یک زمینه تحقیقاتی در حال انجام است و برای درک کامل مکانیسم‌های احتمالی، نیاز به مطالعات بیشتری است.
باکتروئیدس فراژیلیس
باکتروئیدس فراژیلیس یک باکتری است که به طور معمول در روده انسان یافت می‌شود. در حالی که بسیاری از سویه‌های B. fragilis به عنوان همزیست در نظر گرفته می‌شوند و نقش مفیدی در روده دارند، برخی سویه‌ها، به ویژه آن هایی که یک انتروتوکسین خاص به نام BFT یا فراژیلیسین تولید می‌کنند، در ترویج سرطان روده بزرگ موثر شناخته شده‌اند. در اینجا چگونگی ارتباط بین سویه‌های تولید کننده این توکسین و ابتلا به سرطان آورده شده است:
التهاب مزمن: می‌تواند پوشش داخلی روده را آسیب بزند و منجر به التهاب شود. التهاب مزمن یک عامل خطر شناخته شده برای توسعه انواع مختلف سرطان، از جمله سرطان روده بزرگ، است. التهاب می‌تواند به آسیب DNA منجر شود، تکثیر سلولی را ترویج کند و سیستم ایمنی را در تشخیص و نابودی سلول‌های سرطانی نوپدید کم کار کند.
تغییر در میکروبیوم روده: تولید کننده BFT می‌تواند ترکیب میکروبیوم روده را تغییر دهد، احتمالاً یک محیط التهابی را ترویج کند. تغییرات در میکروبیوم می‌تواند تعادل بین گونه‌های باکتریایی را تأثیر بدهد، که می‌تواند بر سلامت روده تأثیر بگذارد و احتمالاً به توسعه سرطان کمک کند.
فعال‌سازی مسیر β-catenin: نشان داده شده است که BFT مسیر سیگنال‌دهی β-catenin را در سلول‌های کولون فعال می‌کند. این مسیر، هنگامی که فعال است، می‌تواند به رشد بدون کنترل سلول منجر شود و به طور مکرر در سرطان‌های روده بزرگ فعال می‌شود.
پاسخ ایمنی Th17: پروتئین تولید کننده ی فراژیلیسین (ETBF) می تواند تولید سلول‌های Th17، یک نوع سلول ایمنی، را تحریک کند. سطوح بالای سلول‌های Th17 و مولکول‌های التهابی مرتبط با آن‌ها در تومورهای روده بزرگ مشاهده شده‌اند، که نشان‌دهنده نقش احتمالی در توسعه و پیشرفت تومور است.
تخریب: BFT می‌تواند لایه مخاط محافظ روده را مختل کند، باعث می‌شود پوشش داخلی روده نسبت به کارسینوژن‌ها و دیگر عوامل آسیب‌رسان حساس‌تر شود.
توجه داشته باشید، در حالی که شواهدی وجود دارد که نشان‌دهنده یک ارتباط بین ETBF و سرطان روده بزرگ است، وجود B. fragilis در روده به معنای این نیست که فرد سرطان را توسعه دهد. بسیاری از عوامل، از جمله ژنتیک، رژیم غذایی، تعاملات میکروبی دیگر، و سلامت کلی، در توسعه سرطان نقش دارند. ارتباط بین B. fragilis و سرطان روده بزرگ یک زمینه تحقیقاتی فعال است و برای درک کامل مکانیسم‌ها و قدرت ارتباط، نیاز به مطالعات بیشتری است.
سالمونلا تایفی
شواهد مستقیمی وجود ندارد که نشان دهد سالمونلا تایفی (باکتری مسئول تب تیفوئید) سبب سرطان مری می‌شود. ارتباط اصلی که در رابطه با سالمونلا تایفی مطالعه شده است، با سرطان کیسه صفرا است. حامل‌های مزمن S. typhi خطر بیشتری برای توسعه سرطان کیسه صفرا دارند، که احتمالاً به دلیل التهاب مزمن ناشی از باکتری می باشد.
با این حال، التهاب مزمن، بدون توجه به علت، یک عامل خطر شناخته شده برای انواع مختلف سرطان‌ها است. التهاب می‌تواند به آسیب DNA منجر شود، تکثیر سلولی را ترویج کند و سیستم ایمنی را در تشخیص و نابودی سلول‌های سرطانی نوپدید کم کار کند. بنابراین، هر عفونت باکتریایی که التهاب مزمنی در بافت خاصی ایجاد کند، به طور نظری می‌تواند خطر سرطان در آن بافت را افزایش دهد.
سرطان مری چندین عامل خطر شناخته شده دارد، از جمله بیماری بازگشت اسید به مری یا گاستروازوفاژیال رفلاکس (GERD)، سیگار، مصرف الکل و برخی عوامل غذایی و التهاب مزمن در مری. در حال حاضر، شواهد مستقیمی وجود ندارد که سالمونلا تایفی را به سرطان مری پیوند دهد. برای برقراری چنین ارتباطی، نیاز به تحقیقات بیشتری است.
کلام آخر:
در این دو مقاله، عوامل باکتریایی که میتوانند عامل ایجاد سرطان باشند را ذکر کردیم. برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد کیت های تشخیصی و خرید انواع دستگاه های ترمال سایکلر PCR با کارشناسان ما در ماناتک تماس حاصل فرمایید.
