EPI برنامه گسترش یافته واکسیناسیون یا (Expanded Program on Immunization) یک برنامه جهانی بهداشت عمومی است که در سال ۱۹۷۴ توسط سازمان بهداشت جهانی (WHO) راه‌اندازی شد. هدف این برنامه، افزایش دسترسی به واکسن‌های اساسی برای کودکان در سراسر جهان و پیشگیری از بیماری‌های قابل انتقال و خطرناک از طریق واکسیناسیون است. EPI تلاش می‌کند با واکسیناسیون کودکان و مادران در برابر بیماری‌هایی مانند سرخک، دیفتری، کزاز، سیاه‌سرفه، سل، و فلج اطفال، از بروز و گسترش این بیماری‌های تهدیدکننده جلوگیری کند.
با گذشت زمان، EPI به واکسن‌های بیشتری مانند هپاتیت ب، هموفیلوس آنفلوانزا نوع ب (Hib)، و HPV نیز گسترش یافته است تا به مقابله با بیماری‌های جدید کمک کند. این برنامه به بهبود زیرساخت‌های بهداشتی، آموزش کادر درمان، و افزایش آگاهی عمومی نیز می‌پردازد. امروزه، EPI همچنان یکی از برنامه‌های مهم در بهداشت جهانی است و نقش کلیدی در کاهش مرگ و میر کودکان، کنترل شیوع بیماری‌های عفونی، و ارتقاء سلامت عمومی دارد.
EPI شامل مجموعه‌ای از واکسن‌ها و برنامه‌های واکسیناسیون است که در آن واکسن‌های ضروری در مقاطع خاص سنی برای کودکان و مادران ارائه می‌شوند. این برنامه نه تنها واکسیناسیون را در سطح ملی ترویج می‌کند، بلکه به بهبود زیرساخت‌ها و آموزش‌های لازم برای انجام واکسیناسیون کمک می‌کند. برنامه گسترش یافته واکسیناسیون به کشورهای عضو کمک کرده تا میزان پوشش واکسیناسیون خود را به طور قابل توجهی افزایش داده و همچنین واکسیناسیون را به عنوان بخشی از خدمات بهداشتی اولیه قرار دهند.
در بسیاری از کشورها، EPI به عنوان بخش مهمی از برنامه‌های بهداشتی شناخته شده و به پیشگیری از شیوع بیماری‌های عفونی و بهبود سلامت عمومی کمک می‌کند.
سازمان بهداشت جهانی (WHO) در سال ۱۹۴۸ تأسیس شد، با هدف ارتقاء سلامت عمومی و مبارزه با بیماری‌های عفونی و غیرعفونی در سطح جهانی. پس از تأسیس، سازمان بهداشت جهانی بسیاری از فعالیت‌های خود را به پیشگیری و ریشه‌کنی بیماری‌ها اختصاص داد. در این مسیر، در سال ۱۹۷۴، سازمان بهداشت جهانی برنامه گسترش یافته واکسیناسیون (EPI) را برای افزایش پوشش واکسیناسیون در کشورهای مختلف راه‌اندازی کرد.
هدف اولیه EPI این بود که واکسن‌هایی برای مقابله با بیماری‌های خطرناک در دسترس تمام کودکان قرار گیرد و از بیماری‌های قابل پیشگیری مانند سرخک، سیاه‌سرفه، کزاز، و فلج اطفال جلوگیری کند. در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، این برنامه با افزایش دسترسی به واکسن‌های حیاتی و ارتقای زیرساخت‌های بهداشتی، به بهبود سلامت کودکان و کاهش میزان مرگ و میر ناشی از بیماری‌های عفونی کمک کرد.
یکی از موفقیت‌های بزرگ EPI، پشتیبانی از ریشه‌کنی جهانی فلج اطفال بود. این برنامه با همکاری نزدیک سازمان‌های دیگر مانند یونیسف، مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) و بنیاد بیل و ملیندا گیتس به دستاوردهای بزرگی دست یافت. امروزه، برنامه EPI واکسن‌های جدیدی از جمله واکسن هپاتیت ب، واکسن هموفیلوس آنفلوانزا نوع ب (HIB)، و واکسن‌های مقابله با برخی بیماری‌های تنفسی و اسهالی را نیز در بر می‌گیرد و با هدف کنترل شیوع بیماری‌های جدید، به توسعه و به‌روزرسانی خود ادامه می‌دهد.
سازمان بهداشت جهانی (WHO) در سال ۱۹۴۸ به عنوان بخشی از سازمان ملل متحد با هدف اصلی ارتقاء سلامت عمومی در سطح جهانی و بهبود کیفیت زندگی انسان‌ها تأسیس شد. این سازمان برای مقابله با مشکلات بهداشتی جهانی، مبارزه با بیماری‌های عفونی و غیرعفونی، و بهبود شرایط بهداشتی مردم در سراسر جهان ایجاد شد.
هدف‌های مهمی که سازمان بهداشت جهانی دنبال می‌کرد شامل کاهش میزان مرگ و میر ناشی از بیماری‌ها، جلوگیری از شیوع بیماری‌های عفونی، ارتقاء سلامت مادران و کودکان، بهبود دسترسی به خدمات بهداشتی اولیه و افزایش سطح آگاهی عمومی نسبت به سلامت و بهداشت بود. این سازمان با برنامه‌ریزی، ارائه آموزش‌های تخصصی، پشتیبانی از تحقیقات علمی و کمک به کشورهای در حال توسعه در بهبود سیستم‌های بهداشتی، تلاش کرد تا تهدیدات بهداشتی جهانی را شناسایی، مهار و کنترل کند.
سازمان بهداشت جهانی همچنین نقش مهمی در توسعه و ارائه واکسن‌ها، مبارزه با بیماری‌های همه‌گیر، مانند مالاریا، سل و اخیراً ایدز، و ارتقاء بهداشت عمومی ایفا کرده است.
سازمان بهداشت جهانی (WHO) با هدف مبارزه با طیف گسترده‌ای از بیماری‌های واگیردار و غیرواگیردار تأسیس شد که در آن زمان سلامت عمومی را به‌شدت تهدید می‌کردند. برخی از مهم‌ترین بیماری‌هایی که در دستور کار اولیه سازمان قرار گرفتند شامل مالاریا، سل، بیماری‌های عفونی کودکان، و بیماری‌های واگیرداری مانند آبله و وبا بودند.
در دهه‌های نخست، تمرکز سازمان بر بیماری‌های واگیردار و بیماری‌هایی با میزان مرگ و میر بالا بود، چراکه این بیماری‌ها به‌ویژه در مناطق فقیرتر دنیا رایج بودند. در این راستا، WHO تلاش گسترده‌ای برای ریشه‌کنی آبله انجام داد که در نهایت در سال ۱۹۸۰ منجر به اعلام ریشه‌کنی جهانی این بیماری شد. این موفقیت به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای بهداشت عمومی در تاریخ شناخته می‌شود.
سازمان بهداشت جهانی همچنین برای کنترل و مهار مالاریا، فلج اطفال، سرخک، سیاه‌سرفه، دیفتری، کزاز، هپاتیت و بیماری‌های منتقله از طریق آب، برنامه‌های مختلفی را به اجرا گذاشت. علاوه بر بیماری‌های واگیردار، WHO از دهه‌های اخیر توجه خود را به بیماری‌های غیرواگیردار نظیر بیماری‌های قلبی، دیابت، سرطان و بیماری‌های مزمن ریوی نیز معطوف کرده است، چرا که این بیماری‌ها در سطح جهانی رو به افزایش بوده و به چالشی جدی برای سلامت عمومی تبدیل شده‌اند.
برنامه گسترش یافته واکسیناسیون (EPI) که توسط سازمان بهداشت جهانی (WHO) راه‌اندازی شد، امروزه همچنان فعال است و به عنوان یکی از ارکان اصلی تلاش‌های جهانی برای کاهش بیماری‌های قابل پیشگیری از طریق واکسیناسیون شناخته می‌شود. این برنامه نه‌تنها به فعالیت‌های ابتدایی خود در مقابله با بیماری‌هایی مانند سرخک، دیفتری، کزاز، سیاه‌سرفه، و فلج اطفال ادامه می‌دهد، بلکه واکسن‌های جدیدی نیز به آن اضافه شده‌اند تا بیماری‌های نوظهور و همه‌گیر را نیز پوشش دهد.
EPI اکنون با گسترش خدمات واکسیناسیون برای بیماری‌های جدیدتر مانند هپاتیت ب، هموفیلوس آنفلوانزا نوع ب (HIB)، ویروس پاپیلومای انسانی (HPV)، و واکسن‌های مربوط به برخی بیماری‌های اسهالی و تنفسی، بر بهبود سلامت کودکان و بزرگسالان در سراسر جهان تمرکز دارد.
در سال‌های اخیر، EPI همچنین در پاسخ به بحران‌های بهداشتی و بیماری‌های همه‌گیر، مانند همه‌گیری کووید-۱۹، به ارائه واکسن‌ها و برنامه‌ریزی برای کنترل بیماری‌های همه‌گیر کمک کرده است. سازمان بهداشت جهانی با همکاری دولت‌ها و سازمان‌های بین‌المللی همچنان به بهبود پوشش واکسیناسیون و ایجاد دسترسی به واکسن‌های ایمن و مؤثر برای همه مردم جهان ادامه می‌دهد.
چقدر این پست مفید بود؟
روی یک ستاره کلیک کنید تا به آن امتیاز دهید!
میانگین امتیاز 0 / 5. تعداد آرا: 0
تا الان رای نیامده! اولین نفری باشید که به این پست امتیاز می دهید.
